وقتی امید، قهرمان می‌سازد/ استکی معمار نسل آینده بوکس ایران

رقابت‌های بین‌المللی بوکس جام شهردار ایروان با حضور ۱۰۶ بوکسور از کشور‌های آلبانی، ارمنستان، بوسنی و هرزگوین، قبرس، گرجستان، یونان، عراق، قزاقستان، مولداوی، مقدونیه شمالی، رومانی، روسیه، اسلوونی، اسلواکی و ایران در شهر ایروان، پایتخت ارمنستان برگزار شد.

تیم ایران با هدایت علیرضا استکی با هدف آماده‌سازی برای حضور در رقابت‌های قهرمانی آسیا تایلند، در این رویداد تدارکاتی شرکت کرده بود؛ تورنمنتی که حضور بوکسور‌های بزرگسال و عنواندار برگزار می‌شد.

تیم امید ایران در این رقابت‌ها موفق شد ۲ مدال برنز توسط سام استکی و حسین کردلو کسب کند. نکته قابل توجه اینجاست که این دو بوکسور در برابر حریفانی از رده بزرگسالان و آن هم از کشور‌های صاحب‌نام در بوکس جهان، به میدان رفتند.

استکی؛ معمار نسل جدید بوکس ایران

علیرضا استکی در سال‌های اخیر به یکی از چهره‌های ثابت‌قدم و موفق بوکس ایران تبدیل شده است. عملکرد او آن‌قدر خوب و مداوم بوده که حالا دیگر جامعه بوکس به موفقیت‌های پی‌درپی‌اش عادت کرده است. او با برنامه‌ریزی دقیق و نگاهی بلندمدت، همیشه تیم‌هایی ساخته که اگرچه در برابر غول‌های بزرگسال جهان به میدان می‌روند، اما چیزی از انگیزه و جسارت کم ندارند. متأسفانه گاهی شکست‌های طبیعی در چنین سطحی از رقابت‌ها، بهانه‌ای برای هجمه‌های بی‌اساس در فضای مجازی می‌شود. اما اهل فن می‌دانند که قضاوت درباره عملکرد فنی، فراتر از هیاهوی مجازی است.

در دورانی که استکی هدایت تیم ملی بزرگسالان را نیز بر عهده داشت، بسیاری از بوکسور‌های سرشناس امروز مانند دانیال شه‌بخش، میثم قشلاقی، پوریا امیری، زنده‌یاد علی جمالی، فرهاد مرادی و دیگران نخستین تجربه بین‌المللی خود را زیر نظر او کسب کردند.

اکنون استکی به‌درستی نقش معمار نسل جدید بوکس ایران را ایفا می‌کند؛ نسلی که از دل تیم امید، بوکسور‌هایی آماده و باکیفیت را به تیم بزرگسالان معرفی می‌کند. سام استکی، فرزند علیرضا استکی، با درایت و تمرکز مثال‌زدنی موفق شد برابر بوکسوری از قزاقستان، کشوری صاحب‌سبک در بوکس  به پیروزی برسد و مدال برنز ارزشمندی را در رده بزرگسالان از آن خود کند.

آینده‌ای روشن برای بوکس ایران

آینده تیم امید روشن و امیدوارکننده است؛ چراکه بهترین مربی بوکس ایران بالای سر آنهاست. تیم امید می‌تواند به کارخانه‌ای برای ساخت بوکسور‌های حرفه‌ای و کارکشته تبدیل شود. بی‌تردید یکی از بهترین تصمیمات فدراسیون بوکس در سال‌های اخیر، تأسیس تیم امید بود؛ حلقه‌ی گمشده‌ای که حالا توانسته رده‌های سنی مختلف را به هم متصل کند و مسیر رشد و پیشرفت را برای بوکسور‌های جوان هموار سازد.

اکنون باید دید آیا سرمربی کوبایی تیم ملی بزرگسالان، الوی تورس، از این پتانسیل جوان در تیم بزرگسالان بهره خواهد گرفت یا نه. او در شرایطی خاص هدایت تیم بزرگسالان را بر عهده دارد؛ تیمی که حالا بوکسورهایش پیش از رسیدن به این سطح، در رده‌های پایه و امید تجربه‌های بین‌المللی اندوخته‌اند.

اگر این روند ادامه یابد، می‌توان با اطمینان گفت بوکس ایران روز‌های پرافتخارتری را در پیش خواهد داشت؛ البته اگر قدر مربیان داخلی بیشتر دانسته شود و همیشه مرغ همسایه غاز نباشد!

انتهای پیام/