بلوک آخر جنگا؛ آرسنال فوراً باید یک تصمیم بزرگ بگیرد

به گزارش منیبان؛ پس از آن که سوت پایان بازی در ورزشگاه پارک دو پرنس به صدا در آمد، مشخص شد که برای پنجمین سال پیاپی خبری از جام در آرسنال نیست؛ دست کم جامی که همه دربارهٔ «جام بودن» آن، توافق داشته باشند. 

پیش از آن که میکل آرتتا خودش را به سالن محل برگزاری نشست خبری برساند، مارتین کیون، اسطورهٔ باشگاه، گفت که آرسنال فاقد مهره‌های لازم برای نتیجه گرفتن مقابل پاری سن ژرمن بوده است. او به ویژه سعی در بزرگ جلوه دادن کمبود قوای تهاجمی در تیم داشت، که به باور او موجب شده بود ضد حملات توپچی‌ها به اندازه‌ٔ حریف‌شان، زهردار نباشد.

خود آرتتا در مصاحبه بعد از بازی، پا را فراتر گذاشت و مدعی شد «آرسنال بهترین تیم لیگ قهرمانان اروپا» بوده است. او اعتقاد داشت نتیجهٔ بازی در دو محوطهٔ جریمه و بر اساس عملکرد دروازه‌بان‌ها و مهاجمان تیم‌ها رقم خورده است؛ جایی که تیم لوئیز انریکه بهتر از تیم او عملکرد و در نهایت به فینال لیگ قهرمانان اروپا راه یافت.

عملکرد میکل آرتتا در آرسنال

برای جمعی از هواداران آرسنال اما، واقعیت خاکستری رنگ نبود. استدلال این بود که باشگاه طی پنج فصل اخیر، فرصت کافی را در اختیار این سرمربی اسپانیایی قرار داده است و او حالا باید ثمرهٔ این اعتماد را به آن‌ها تحویل بدهد. به هر حال، به عنوان کسی که پس از پپ گواردیولا بیشترین دستمزد را در مربیان لیگ برتری دریافت می‌کند (هفته‌ای ۳۷۲ هزار پوند)، انتظار زیادی نیست اگر هواداران از او بخواهند پس از این همه سال، تیمش را از قامت یک مدعی به مقام قهرمانی برساند.

با این همه، آرتتا در نشست خبری قبل از بازی آرسنال مقابل لیورپول _ که بدون شک یکی از چالش برانگیزترین نشست‌های خبری او در دوران حضورش روی نیمکت آرسنال بود _ روی موضع خود پافشاری کرد. او نه تنها بار دیگر تأکید کرد تیمش بهترین تیم در رقابت‌های اروپایی بوده، بلکه حتی دست به دامن داده‌های آماری برای دفاع از خود شد و از این که در چند وقت اخیر «مدافع وسط چپ‌پایی با پای راست» به تیمش گل زده است، گله کرد. 

قابل تأمل‌ترین بخش سخنان او، زمانی بیان شد که خبرنگاری، با مقایسه کردن شرایط وخیم منچستریونایتد در سالیان اخیر با آرسنال، یادآور شد که شیاطین سرخ شانس این را دارند در پایان فصل، به سومین جام خود طی دوران نشستن آرتتا روی نیمکت توپچی‌ها دست یابند. پاسخ آرتتا از این قرار بود: «من چنین قضاوتی نمی‌کنم. برای من، دو واژهٔ «موفقیت» و «ناکامی» اصلاً در واژگانم جایی ندارند.» اما واقعیت این است که نمی‌توان از علم اعداد به شکل سلیقه‌ای استفاده کرد؛ اگر قرار باشد از xG ۰.۰۷ گل اشرف حکیمی گلایه کرد، پس باید این را هم پذیرفت که همین اعداد، در ارزیابی عملکرد او نقش ایفا کنند. واقعیتی که نمی‌توان از آن فرار کرد، صفر بزرگی است که جلوی تعداد جام‌های مهم کسب شده توسط آرتتا در آرسنال درج شده است.

تابستان بزرگ آرسنال

به نظر می‌رسد آرسنال به مقطع سرنوشت‌سازی رسیده است. با توجه به این که آرتتا تا سال ۲۰۲۷ با این باشگاه قرارداد دارد، اخراج او سناریوی محتملی به نظر نمی‌رسد؛ مگر آن که آندره‌آ برتا به عنوان مدیر ورزشی جدید توپچی‌ها، دست به حرکت غیر منتظره‌ای بزند. واقعیت این است که پیدا کردن جانشین هم کار راحتی نیست. با وجود نام‌های جذابی که شاید در بازار موجود باشند، باید به این نکته توجه داشت که پروژه آرسنال به حدی پیشرفت کرده است که منطقی نباشد آن‌ها همه چیز را از صفر شروع کنند؛ بنابراین اگر قرار بر انتصاب سرمربی جدیدی باشد، فرد مورد نظر باید ادامه دهندهٔ راه آرتتا باشد، نه آن که بخواهد تفکرات متفاوتی را از نو پیاده کند. اینجاست که ریسک عوض کردن سرمربی و تجربهٔ کردن یک عقبگرد، بالا می‌رود.

اگر قرار بر ادامه همکاری با آرتتا باشد، آنگاه باید «تابستان بزرگی» که مارتین کیون از آن صحبت می‌کرد، در عمل اجرایی شود. بله، آرسنال تیم خوبی دارد؛ بی دلیل نیست که احتمال دارد آن‌ها برای سومین فصل پیاپی، کار را به عنوان نایب قهرمان لیگ برتر به پایان ببرند. ولی برای تبدیل شدن از یک مدعی جدی به یک قهرمان، آن‌ها نیاز به چند خرید بزرگ دارند. ظاهراً خرید مارتین زوبیمندی از رئال سوسیداد در پست هافبک دفاعی، نخستین آن‌هاست. 

میکل آرتتا، آرسنال را به مرز موفقیت رسانده است و حالا باید نشان دهد که صرفاً یک مربی تیم‌ساز است یا می‌تواند موفقیت را هم برای آن‌ها به ارمغان بیاورد

خرید بعدی، حتماً باید یک شماره ۹ قابل اتکا باشد؛ کسی که توان نزدیک شدن به رکورد ۲۰ گل زده در یک فصل از رقابت‌های لیگ برتر را داشته باشد. الکساندر ایساک، ویکتور گیوکرش و بنیامین ششکو، گزینه‌های مطرح شده برای این پست هستند. به نظر می‌رسد آن‌ها همچنین به یک وینگر قدرتمند نیازمند هستند. اگر تعارف را کنار بگذاریم، آمار ۷ گل و ۴ پاس گل مارتینلی برای تیمی که به دنبال قهرمانی است، کافی نیست. رحیم استرلینگ که رفتنی است، لیاندرو تروسار هم بیشتر به عنوان یک ذخیره تأثیرگذار کارایی دارد. در طرف دیگر، حضور بوکایو ساکا نقطهٔ قوت تیم است، و آن‌ها اتن وانری مستعد را هم دارند؛ اما با کمی جاه طلبی بیشتر، می‌توان حتی به یک وینگر راست ذخیره (جهت رقابت در چند جبهه مختلف) فکر کرد.

آرسنال به یک هافبک طراح هم نیاز مبرم دارد. اگرچه کاپیتان مارتین اودگارد بازیکن توانایی است و می‌تواند در فصل آینده به فرم درخشانش برگردد، ولی میزان گل‌ها و پاس گل‌های خط هافبک آرسنال در فصول اخیر، کمک چندانی به ضعف تیم در خط حمله نکرده است. تیم آرتتا در این پست شکننده به نظر می‌رسد و در شرایطی که اودگارد در دسترس نباشد، آن‌ها یک هافبک تهاجمی قابل اتکا در اختیار ندارند.

این‌ها برای دستیابی به موفقیت، حداقل‌ها هستند. اگر قرار باشد ورودی‌های تابستانی آرسنال متکی به کمیت باشد و نه کیفیت، باید انتظار داشت که این ناکامی ادامه‌دار باشد. خانواده کرونکه باید خساست را کنار گذاشته و تا پوند آخری که قانون اجازه می‌دهد را برای تقویت تیم هزینه کنند؛ چرا که این شرایط نمی‌تواند دوام چندانی داشته باشد و اگر هر چه سریع‌تر موفقیت از راه نرسد، دوران پر افت و خیز دیگری از راه خواهد رسید. نکته مثبت این است که تیم آرتتا یکی از ویژگی‌های تیم‌های موفق را از خود نشان داده است؛ آن‌ها همین حالا هم صاحب بهترین خط دفاعی لیگ برتر هستند، که همیشه یکی از ملزومات موفقیت هر تیمی محسوب می‌شود. 

کوتاه سخن آن که، برج هیجان آرسنال، به قسمت تعیین‌کننده خود رسیده است و یک اشتباه می‌تواند موجب تخریب بنایی شود که سال‌ها وقت و منابع، صرف ساختن آن شده است. آن‌ها برای جلوگیری از تکرار در جا زدن‌های تیم در سال‌های پایانی حضور آرسن ونگر در لندن، نیاز دارند به همه نشان بدهند که عزمی قوی برای تاریخ‌سازی دارند و این پروسه از همین حالا آغاز شده است. بی آرتتا، با آرتتا، فرصت طلایی پیش روی آرسنال برای همیشه دوام نخواهد آورد و آن‌ها باید سنجیده و بزرگ تصمیم بگیرند.

منبع: طرفداری